Hue

Woensdag 1/8

Man wat is het koud om vlak onder de airco van ons compartiment te liggen. Ondanks het dunne truitje en dekentje kan ik de slaap niet vatten en sluip zachtjes naar beneden om een handoek uit mijn rugzak te gritsen die gelukkig in het vak vooraan zit. Quinten en de nederlander die tegenover hem ligt hebben er geen last van en slapen door. Met een beetje vouw en propwerk slaag ik er in deze duisternis toch in om de kingsize handooek langsaf de blazer te hangen. Wat een verschil zeg...Uiteindelijk toch behoorlijk geslapen. De waxen oorstopjes zijn mijn beste companie doorheen de nachten hier. Geen last van ronknende airco's, kraaiende hanen of zinderende krekels.

Ik wordt gewekt door een stem welke koffie schreewt door de gang maar blijf nog een poos liggen wiegen op mijn harde matras. Terwij de kinderen wat later filmpjes bekijken van FC kip, waar ze niet genoeg van krijgen en telkens weer hilarich moeten lachen van dezelfde brutale moppen, geniet ik op de gang van het staren naar het voorbijzoevende groene landschap.

Rond halftien arriveren we in Hue, waar zowat de ganse trein blijkt uit te stappen. Het is een drukte van  een jewelste aan de inkomhal van het station, waar de taxichauffeurs je toeschreeuwen alsof hun leven er van af hangt....en waarschijnlijk is dat zo. We benen ijlings rechtdoor naar het eerste stalleke. Dringend nood aan caffeine en een ontbijtje. Een tiental minuten later is het doodstil op ditzelfde pleintje en komt het charmante koloniale station tot zijn recht. Een groene taxi voert ons naar het EMM hotel midden in de stad. Na een paar nachten bamboehut mag het wat luxueuzer met zwembadje lijkt me. De rugzakken worden naar onze kamers gevoerd en wij krijgen een welkomstdrankje in de foyer. Heel stijlvol hoteltje en fraai zwembadje. Het zal straks moeilijk zijn om ze eruit te krijgen om vervolgens de koningsstad of citadel te gaan bezoeken. We moeten ook dringend de was laten doen maar niet hier. Naast het hotel vraag ik eens na en de deze vrouw wil onze twee zakken was doen voor 8 euro. Daarvoor kon ik in ons fraai hotel slechts tien onderbroeken voor laten wassen.

In de namiddag eten we een hapje langs de gracht van de citatdel met zicht op de toegangspoort. Het is een geweldig groot complex en ben niet van plan alles te bezoeken. De omtrek van de vierkantige citadel meet liefst 10 km. De bouw van deze megalomane stad van de Nguyenkezers starte in 1805.

13 keizers hebben hier geregeerd. Deze jongens hadden veel plek nodig want naast prinsen en familie hadden ze nog 100 tal concubines die ook in hun nabijheid dienden te verblijven uiteraard. We gaan binnen langs de imposante zuidelijke poort en de hitte maakt zich al snel meester over ons wanneer we de centrale paviljoenen en pleinen doorwanelen. We zoeken wat schaduw en luwte onder de bomen van de lanen die hier aangelgd zijn. Aiko wordt aangetrokken door de talrijke kegelhoedjes welke in d bomn hangen en als je ze volgt wordt je naar een klein winkeltje geleid waar een paar jonge mensen ijverig bezig zijn met het vlechten van hoedjes en maken van ltusbloemen op een stokje, zoals wij aan de zee ook wel eens doen met gekleurd papier. Een lief meisje vraagt of Aiko een kegelhoed wil laten beschilderen of het misschien zelf wil doen. Uiteraard wil ze dat zelf doen en haar oogjes beginnen al te fonkellen. Quinten wil liever de assistent zijn. Zo een hoed is toch meer voor meisjes zegt de jongen met de stoere groene legerhelm. We zetten ons aan een een tafeltje en terwijl een jingen de verf begint te mengen kiest aiko een kegelhoedje met lotusbloemen als voorbeeld. Hier en daar moet papa ook een lijntje zetten op aikos zorgvuldig en nauwgezette instructies. We nemen onze tijd want het is hier rustig en koel onder de ventilators. We vragen of de jongen aiko haar schilderkunst wil afwerken met haar naam en ook in het vietnamees. Ze geven het een eigen interpretatie en schrijven in sierlijke letters ; children from heaven oftewel angel. Met deze mooie hoet kunnen we onze ontdekkingstocht hier verder zetten. De zon staat middels laag en de temperatuur is draaglijker. Nu valt er mooi getemperd licht op de tempels en ook in de lange gaanderijen worden lange schadwlijnen getrokken door het licht dat langsheen de intens rode hoge luiken binnenvalt. De site ligt er nu vredigl en op zijn mooist bij. Op de oude en eerst zwart wit fotos langs de wanden zien we hoe theatraal de hofgemeenschap erbij liep rond de vorige eeuwwisseling. Ook tijdens de franse kolonisatie was deze een belangrijke diplomatieke ontmoetingsplek. We zien vele fotos met formeel geposeerde theekransjes. Of zouden ze koffie drinken?

We keren terug naar ons hotel en pikken onze netjes gewassen kleren op. De kinderen zijn niet te houden om het zwembad n te duiken en zijn er niet weg te slaan dus eten we nog laat een hap in het mooie hotelrestaurant op het eerste verdiep. Na het dessertje doet een van de obers voor hoe je een kroontje kan vouwen met het servette. Begeesterd kijken ze toe en quiten wil dit ook kunnen. Niet zo een voudig...na menig verwoede pogingen en frustratie komtde ober het nog een paar keer voordoen. Ze krijgen de stoffen servette mee om te oefenen. 'Toworrow with breakfast, you show me', zegt hij met breed enthousiaste glimlach. Op de kamer aangekomen gaat hij onmiddellijk you tube filmpje zoeken maar het is nu toch echt wel bedtijd. 

Donderdag 2/8

Waauw heerlijk ontbijt buffet in dit hotel. De kroontjes plooien aan de ontbijttafel is ook goed gekomen onder de goedkeurende blik van de ober.

Vandaag willen we de mausolea langs de parfumrivier bezoeken. We begeven ons naar de aanlegsteigers van de drakenboten en onderhandelm waat over de  prijs.

Niet gedacht dat we uiteindelijk zo een grote boot voor ons gedrien ter beschikking zouden krijgen. We plaatsen onze plastic stoelen op het kleine buitendeck om toch een beetje een verkoelende bries op te vangen.  De boot voert ons naar de Thien Mupagode welke al van ver opvalt door zijn achthoekige toeren nabij de oever. We klimmen ons op de steile trappen een weg naar boven om het complex te verkennen. 

Bij een van de stalletjes onderaan kopen we een typisch groene vietnameeesche legerhoed. Heel fier en enthousist draagt hij de rest van de dag zijn hoet waar hij al lang naar vroeg. Vele mannen zie je deze hoet dragen vooral riksja rijders of zij die veel buiten werkem. De kegelhoed blijft toch de traditionele dagdagelijkse hoed voor de mensen die het merendeel op straat of op het veld werken.

Het tweede mausuleum dat we bezoeken is dat van Tu Duc . Het ligt wat verder verscholen van de oever en dus moeten we via brommers nog een eind verder.  We treden het ommuurde complex binnen langs de het grote dieper gelegen meer dat volledig begroeid is met lotussen. Een kronkelende brede diepe gracht vervolgt zijn weg langs de tempels en gebouwen. Het is waanzinnig dat dit heuvelachtige landschap met meer, eiland en grachten allemaal kunstmatig is aangelegd zo een 150 jaar geleden. Met 3000 man hebben ze er drie jaar aan gewerkt. Ironisch genoeg noemt men dit ook wel het paleis van de bescheidenheid. Nog ironischet de wrede koning Tu Duc zou hier niet begraven zijn maar op een onbekende plek. De grafdelvers zelf werden ook omgebracht. Hopenlijk kan de ronddwalende geest van de koninging dan wel van al dit fraais genieten wanneer de toeristen weg zijn.

Het is even schrikken wanneer we een regen van kleine vruchten over ons heen krijgen. Eeen man bovenin de boom zit heftig te scuddden aan de takken om de kleine vruchtjes te lossen. Eeen soort lychie achtig vruchtje maar dan kleiner, rond en zoeter. Best lekker, We stoppen onze broekzak vol.

De brommers voeren ons terug naar de drakenboot en we maken de schipper waker, die lag te dutten,  om de laatste graftombe te bezoeken.

Deze ligt nog zo een 40 min verder stroomopwaarts. Het graf van Mingh Mang is het enigste dat na zijn dood werd gebouwd in de eerste helft van de 19de eeuw. Hij laat zijn 30 vrouwen, 300 concubines en 142 kinderen verweesd achter.

Alweer een mooie verzameling van tempels temidden van een groen en glooiend landschap. De site is niet zo druk bezocht. Het is middels ook al vier uur voorbij en we laten ons over de parfumrivier terug voeren naar de stad. Het is een lange terugtocht en genieten van het voorbij passerende landschap bij een laaghangende zwoele zon met een aperitief van chips, cola en tiger beer. 

We hebben een reuzehonger wanneer we anderhalf uur later aankomen. De pizza smaakt ons en we duiken de laatste keer in het Hotelzwembad.