Halong bay naar Ninh Binh

4 augustus 2018 - Tam Coc, Vietnam

Zondag 29/8

Uitslapen zit er niet. Om kwart voor acht ontbijt om er om half zeven op uit te trekken naar de grot van de hemelpoort. We meren aan nabij de kleine baai van het eiland waar tientallen andere boten aangemeerd liggen. Het is al druk naar de toegangspoort van de grot welke een 40 tal meter boven  het zeeniveau ligt. De grot werd midden vorige eeuw pas ontdekt door voorbij varende vissers. Via een een paar kleinere kamers komen we uiteidelijk terecht in een heel diepe en brede grottenhal. Fraai verlicht goed begaanbaar met trapjes. We maken een grote lus doorheen de hal. Stelagmieten en stelagtieten; Quiten heeft moeite met de namen .....en welke gaan er nu weer naar beneden?

Na onze wandeltocht varen we verder doorheen de baai en ondanks dat het geen zonnig weer is blijft het toch overwegend droog en kunnen bovenop het dek genieten van de omgeving. De kapitein heeft een atmosferich oosters instrumentaal muziekje opgezet dat wel past. Een melancholich en nietig gevoel bekruipt me wanneer je voorbij de grillige rotsen voorbij glijd en je andere jonken in tegengstelde richting langzaam ziet wegglijden achter een rots of naar de einder in deze immer kalme zee.

Aiko en quinten hebben zich ondertussen in de voorhut bij de kapitein gezet. Ze mogen plaats nemen op zijn bunkbed net achter hem. Hij lijkt het ook wel prettig te vinden dat ze zo begeesterd volgen naar de kleine subtiele handelingen die hij doet met het stuur, een hendel en een paar knopjes. Wat later komen ze er ook achter dat er ook een camera staat in de gang en eetzaal en hiet live kan gevold worden. Dus groot jolijt wanneer ze beurtelings voor de camera gaan staan zwaaien. Kids!

Alvorens het de afscheidsbuffet wordt geserveerd mogen we zelf een loempia maken. Een vierkantig rijstbladje eerst lchtjes bevochtigen en dan beleggen met supper fijn gesneden groentjes naar keuze zoals sla, komkommer, wortel, champions, tofu, paprika. De kunst is om het dan heel voorzichtig maar strak weer op te rollen zonder scheuren. Niet simpel met deze oversized plastic handschoenen. Wel lekker met beetje sojasaus of zoete chilisaus. Het was weer plenty plenty....en met een volle maag nemen we afscheid van onze boot met zijn gasten. Het was een mooie unieke ervaring. Op de kade aangekomen stapt iedereen op de grote en kleine minibussen naar Hanoi. Wij moeten echter naar het zuiden. Ik vraag nog aan onze cruise begeleider of hij ons in het volgende dorp wil afzetten om vandaar met de openbare bus te verder te reizen maar dat gaat volgens hem niet. We kunnen wel een private minibus huren maar daar bedank ik feestelijk voor. Na wat rondvragen op de kade vvinden we dan toch iemand die ons eerlijk advies geeft en we belanden wat verderop bij een openbare bus die rechtstreeks naar Ninh Binh rijd voor een eerlijke prijs.

De goedlachse chauffeur zegt dat er nog twee gasten meerijden die per toeval ook nog in dezelfde guesthouse logeren dus dat is handig als we straks nog een taxi nodig hebben.  Het wordt een lange busrit met een luid monotoom tomorrowland achtig gejengel. De weg is bij momenten zeer hobelig en worden regelmatig  met een harde schok door elkaar geschud. Het is een fel contrast met de zen achtige vibe waarin we deze ochtend nog mochten vertoeven op de boot.

Opgelucht wanneer we vier uur later de bus uitstappen met de overige twee nederlanders. We delen samen een taxi naar onze guesthouse. Chezbo guesthouse ligt buiten de stad,tussen de rijstvelden en karstroten [deze streek ook wel droge halongbaai genoemd]  De taxi voert ons op een smal grintpad doorheen de rijstvelden en stopt voor een gote berg aarde midden op he tpad. It stops here zegt hij. Middels is de hemel alweer helemaal dichtgetrokken en begint het te regenen. We trekken onze regenjasjes en rugzakken aan maar de nederlanders zijn minder gefortuneerd. Ze hebben geen regenjassen en moeten met hun grote koffers ook stappen over de twintig cm brede richel van het waterbeken dat naast de het geblokeerde pad loopt. We helpen elkaar even en gaan te schuilen onder het terras van de eerst volgende hut waar de rijstplanters wonen. Peter en Marjan stellen zich aan ons voor. Ondanks dat we met zijn allen al doornat zijn houd de keihard neerslaande regen ons toch tegen om verder te gaan. Het is een lange poos wachten voor de regenval mindert en de duisternis doet zijn intrede. Ondertussen heeft een jongen van de guesthouse te horen gekregen dat er gasten zijn en komt ons begeleiden. We stappen door de diepe plassen ons doel tegemoet. Aldaar worden we hartelijk verwelkomd door een lief meisje met warme thee en handdoeken. Fijn. Wat later komen Peter en Marjan ook toe in een stijfgroene oliejackers en hun bagage op een kruiwagen.

Het is wel een belevenis hier te geraken. Nadat we onze natte spullen uit de rugzak te droge leggen in onze bamboehut, gaan we eten en delen onze ervaringen van hanoi en halong bay met Peter en Marjan. We komen overeen om morgen samen de tour te doen welke de guesthouse voorsteld. Peter slaagt erin een goede prijs te onderhandelen. Top.

Foto’s

1 Reactie

  1. Duchateau octavie:
    5 augustus 2018
    Bart, het is weer zo een prachtig opgebouwd spannend verhaal dat precies uit een literaire novelle komt . Je hebt er talent voor en hier groeit misschien ooit een inspirerende roman uit. Wie weet....
    Je hebt wel geluk met die Nederlanders dat je in eigen taal ook je verhalen kunt uitwisselen. Aiko en Quinten zijn wel lijken ook flink de grillige weersomstandigheden te trotseren. Kijk al uit naar het vervolg...…...liefs xxx