De wolkenpas van Hue naar Hoi An

vrijdag 3/8

Wanneer we ons naar de lobby van het hotel begeven om uit te checken, zie ik al een man in fluo vest door het raam van het portier zoekend binnen kijken.

Ik vermoed dat die ons zoekt....en inderdaad we stappen elkaar tegemoet en hij stelt zich voor als Mr Tien. Hij is een van de drie easyriders welke ons vandaag  naar Hoi Ann zullen voeren op hun motos. Hij is de leider van de gang en spreekt goed engels. De rest van het gezelschap staat buiten te wachten. Het zijn allen wat oudere mannen en dat boezemt me toch wat meer vertrouwen in zowel voor mezelf als de kinderen. De mannen hebben beschermende pads bij zoals ik had gevraagd per mail. We doen geduldig passen we de knie- en elleboog beschermers aan terwijl de heren geduldig en zorgvuldig onze rugzakken met plastic zeil omwikkelen en achteraan de motor vastbinden. Ze zijn wel doordacht. Aiko dient plaats te nemen voor mijn grote back pack wat haar toch wat een extra buffer bied op deze jungle on the road. De mannen lachen hartelijk en stellen de kinderen gerust in hun gebrekkig engels. Aiko en Quinten zijn nu nog heel onwennig maar dat zal snel bijdraaien.

En eerlijk ikzelf heb vannacht ook nog wel zitten piekeren of dit avontuur wel goed gaat aflopen. Ik had drie weken al contact en info gevraagd bij easyriders per mail en wou gisteren nog eens polsen aan de receptie voor andere motards dixit prijzen. Zij reageerde nogal verbouwereerd, (daar de Vietnamezen toch doorgaans instemmend en helpende zijn met jou keuzes) en zei dat motors met de kinderen geen optie zijn in dit verkeer en dat ik de mooie route naar Hoi Ann met een mini bus zou moeten maken

Uiteindelijk toch mijn buikgevoel gevolgd en hier zitten we dan gepakt en gezakt. We zijn er klaar voor. De motors worden gestart en met zacht sputterend gebrom gaan we de baan op. Het is behendig laveren tussen het drukke stadsverkeer en zitten allen wat hoger achter de chauffeur waardoor we toch een overzicht hebben. De motors steken elkaar onderling geregeld voorbij wat wel prettig is om wat non verbaal te communiceren en ik zie aan Aiko en Quinten hun glunderende gezichten dat ze even geweldig vinden als mezelf. Het merendeel rijd hier op brommers en scooters en eenmaal buiten de stad merk je toch snel dat deze jongens wat sneller kunnen bijtrekken en een snel een zwerm hinderende brommerkes achter ons laten. Gemiddeld rijden we tussen de vijftig en zestig per uur wat aangenaam tuffen is om de alles rondom op te nemen. Na een poos dwalen we af van de grote weg en rijden we over een kleine weggentjes langs de kust. Hier liggen talrijke smalle woonboten of sampans aangemeerd. We nemen even een stop en Tien vertelt ons dat de oorspronkelijke bevolking hier destijds allemaal op zulke bootjes leefden. Nu is het slechts een minderheid. Maar zij leven in zeer armoedige omstandigheden; slapen; eten; wassen met een gans gezin op een paar vierkante meter met een zeil boven het hoofd. We rijden verder langs de waterkant. De charmante fotoplaatjes krijgen nu een wat wrange bijklank. Het zijn er zoveel...

We rijden verder door rijstvelden de heuvels tegemoet want we gaan straks een plons doen bij een bron in een ​hoger gelegen gebied. Aangekomen bij de springs begeleid een van de mannen ons naar een riviertje dat bestaat uit een aantal achter elkaar liggende bassins gevormd en gestuwd door rotsblokken. Er is hier veel volk aanwezig. De minibussen doen deze stop ook aan. We laten ons van de rotsen glijden in de kleine bassins. Het water is verfrissend. We begeven ons al snel naar de lager gelegen bassins waar het minder druk is en het water minder diep maar zo helder.​ Na ons zwemuurtje krijgen we trek maar Tien weet een betere plek om te gaan eten. Hij voert ons naar een restaurantje bij een langgerekt wit strand. Bij de ingang staan bassins met allerlei schaaldieren en vissen. Via een complexe bussel van talloze slangetjes wordt er zuurstof in de bassins gepompt met kleine motors die aan touwtjes zijn opgehangen. De tafeltjes zijn druk gezeten maar vinden nog een tafeltje met zicht op het verlaten hagelwitte strand. We kunnen uiteraard niet anders dan seafood bestellen en gaan voor gemarineerde oesters, een visslaatje en gebakken scampis...met fritjes. Onze motards zien we even niet meer. Na deze lekkere lunch, we are back in sadle again, voor onze rit over de Hai Van oftewel wolkenpas. De 108km lange weg slingert zich doorheen de bergen met prachtige vergezichten over de baai en de zee. We laveren eerst links en rechts langs de elle lange file voor de tunnel welke onder de bergpas voert. Daarna tuffen we rustig naar boven en laten ons meewiegen in het bochtige parcours naar boven. De chauffeurs nemen hun tijd en maken hier en daar een stop voor mooie fotos. Ze maken voor henzelf ook veel fotos met Aiko en Quinten erbij. Ze doen deze route toch vaak met toeristen dus ze vinden het toch ook wel bijzonder met onze kleine easyriders erbij.

De top ligt bijna 500 meter boven de zeespiegel en op deze zonnige dag met een staalblauwe hemel hebben we een mooi overzicht. Aan de ander kant vangen we een glimp op van de baai waarlangs Da Nang is gelegen. Halverwege onze afdaling hebben we vanop een massieve rotsblok, een fraai zicht op de skyline van deze rising city, middels derde grootse stad van het land. We laten de groene bergpas achter ons en rijden nu doorheen deze stad in volle expansie. We rijden overheen een kolossale  brug waar een imposante knalgele lange draak over- en onderheen kronkelt. Een indrukwekkende metalen constructie, vooral zijn hoofd welke het aanrijdende verkeer dreigend toekijkt. Tien zegt dat we hier op een zaterdagavond moeten toekomen; dan zou de draak echt vuurspuwen. Zo over de top, zo Aziatisch....

Langsheen de kustlijn op weg naar Hoi Ann zien we talloze resorts en hotels letterlijk als paddenstoelen uit de grond rijzen.  Een grote bouwwerf van grijs beton.  Onze laatste stop onderweg zijn de Marmerbergen. Vijf kalkheuvels waar marmer wordt ontgonnen uit de grond. Enkel de waterberg is toegankelijk. De flanken van herbergen talrijke pagodes en grotten en uitgehakte gangen. Via een wirwar van trappen te bereiken. Ondanks het ijsje zijn de kinderen niet erg enthousiast om nog tempels te bezoeken en onder de indruk zijn ze al helemaal niet meer. Tja....Het is ook al een intense dag geweest met veel nieuwe indrukken. Dit hebben ze al vaak gezien. De winkeltjes aan de voet van de berg inspireren hen nog het meest. De stoep van de winkelstraat is overladen met marmerbeelden in alle mogelijke formaten en beeltenissen gaande van dansende dolfijnen tot big fat boeddha's, al dan niet met een water spuwende of fontein optie. Aiko meent dat de dolfijnfontein wel mooi zou staan in onze tuin, Quinten merkt fijntjes op dat het niet bij ons past. Gelukkig maar. Het is tijd om de onze road trip stillaan af te sluiten. We mogen nog genieten van een ondergaande zon onderweg en na even rusteloos zoeken vinden onze motards toch onze guesthouse ergens verstopt tussen de smalle rijhuisjes tussen de oude stad en het nabijgelegen strand.

We nemen afscheid van onze helden en bedanken hen voor deze adembenemende trip. Een aanrader.